Kolejny raz...

Ktoś pukał do drzwi. Spojrzałam na zegar w kuchni. Wskazówki wskazywały godzinę 13:49. Poszłam otworzyć drzwi. Przed nimi stał Zbyszek z walizkami. 
-Wiedziałaś, że mam u Ciebie zamieszkać? - zapytał bez przywitania się.
-Tak, Andrzej trzy dni temu coś wspominał, że przyjedziesz. - odpowiedziałam bez emocji.
-Czemu mi nic nie powiedziałaś? Mogłaś zadzwonić to odkręciłbym to jakoś.
-Co? - zapytałam zdziwiona. - Twój trener zadzwonił do mnie z prośbą, czy nie mógłbyś zamieszkać u mnie na czas Twojej rehabilitacji, bo klub nie ma pieniędzy na dodatkowe wydatki. Powinieneś się cieszyć, że nie musisz płacić za to wszystko z własnej kieszeni. Ale Ty nie potrafisz dostrzec tego, jak wszyscy skaczą nad Tobą, bylebyś tylko mógł jak najszybciej wrócić do gry. Chciałam Ci pomóc. Kolejny raz. A Ty znowu widzisz czubek swojego nosa. Nie liczyłam na to, że się pogodzimy. Wystarczyłoby zwykłe "dziękuję". Nie liczysz się z uczuciami innych. Jesteś cholernym dupkiem. - wrzeszczałam na niego, a on? Stał z tym swoim cwaniackim uśmieszkiem. 
-Skończyłaś już mnie obrażać? - Zibi bez słowa wszedł do mojego mieszkania. 
Poszłam do łazienki, a ZB9 podreptał do kuchni podpierając się na kuli, którą trzymał w prawej ręce. Po kilku minutach wyszłam z pomieszczenia. Zrobiłam się głodna. Uświadomiłam sobie, że dziś jeszcze nic nie jadłam. Podeszłam do lodówki. 
-Co to jest? - zapytał Zbyszek machając mi przed oczami czymś białym. W jednej chwili pobladłam.
-Skąd to masz? - zapytałam zdenerwowana.
-Dora, nie odpowiada się pytaniem na pytanie.
-To nie Twoja sprawa. - warknęłam i próbowałam mu wyrwać z rąk test ciążowy, który zrobiłam po powrocie z apteki. Położyłam go na stole w kuchni i na śmierć zapomniałam go schować. - Oddawaj to! - krzyknęłam i ponowiłam próbę zabrania mu przedmiotu. Jednak różnica 20 cm robiła swoje. Zbyszek uniósł swoją rękę do góry i za Chiny nie mogłam do niej dostać. - Proszę Cię, oddaj. 
Niestety moje prośby nic nie dały. Zrezygnowałam. 

Z perspektywy Zbyszka

Wszedłem do kuchni. Wyciągnąłem szklankę i nalałem sobie do niej soku. Spojrzałem na stół. Zainteresował mnie mały, biały przedmiot na nim. Podszedłem bliżej. Wziąłem ten przedmiot do ręki. Oczy mało mi z orbit nie wyszły. To był test ciążowy. Dorota spodziewała się dziecka. Zamurowało mnie. Myślałem, że Dora od dawna nie uprawiała seksu z Filipem. Usłyszałem zgrzyt zamka. Dorka wyszła z łazienki. Podeszła do lodówki. 
-Co to jest? - zapytałem machając jej testem przed oczami.
Dorota od razu spoważniała, a na jej twarzy od razu malowało się przerażenie. 
-Skąd to masz? - zapytała zdziwiona. 
-Dora, nie odpowiada się pytaniem na pytanie. 
Mysza oprzytomniała i rzuciła się na mnie.
-To nie twoja sprawa! - krzyknęła i próbowała mi wyrwać mały przedmiot. Oczywiście, że nie moja. Bo to nie moje dziecko! Byłem ciekawy, czy jeśli bylibyśmy jeszcze razem to powiedziała by mi o tym, że jest w ciąży z innym. - Oddawaj to! - nie udało jej się dosięgnąć testu, gdyż uniosłem wysoko rękę. Dorota była ode mnie o 20 cm niższa i nie mogła dostać tak wysoko. - Proszę Cię, oddaj to. - jej głos załamywał się. Po chwili odpuściła. Usiadła na kanapie i schowała twarz w dłonie. Płakała.
-Filip wie? - odezwałem się w końcu.
Dorota podniosła głowę. Spojrzała na mnie i zapytała:
-O czym?
Ona rżnie głupa, czy ma sklerozę?
-O ciąży. Przecież zostanie ojcem.
-Bartman, czy Ty siebie słyszysz? To Twoje dziecko!
Dobra, tego się głupi nie spodziewałem. Że niby to moje dziecko? 
-A czy Ty przypadkiem nie chcesz mnie wrobić? - spytałem i zaraz tego pożałowałem. Mysza, zazwyczaj spokojna osoba podeszła do mnie i sprzedała mi pięknego liścia. 
-Nie sądziłam, że wyprzesz się własnego dziecka! - krzyknęła i pobiegła do sypialni. Ja, Zbigniew Bartman miałbym być ojcem? Przecież to niemożliwe! Kochałem Dorotę, jednak to ona ze mną zerwała. Dlaczego? Może kłamała mówiąc, że mnie kocha? Nie wiem, co się dzieje z tą dziewczyną, ale wiem jedno. Muszę z nią porozmawiać. I to jak najszybciej. Wziąłem kulę do ręki i skierowałem się do pokoju Dorotki. Zapukałem. Nikt nie odpowiedział. Nacisnąłem klamkę. Drzwi były zamknięte. 
-Mysza, otwórz! Musimy porozmawiać!
Cisza. Nie odpowiedziała, nie otworzyła drzwi. Słychać było jednak, jak porusza się po pokoju.
-Dora, co robisz? Wpuść mnie!
-Nie! Już nigdy więcej nie zobaczysz ani mnie, ani naszego dziecka! - krzyknęła Dorota z pokoju.
-Nie wygłupiaj się. Wiesz, że mnie poniosło. Otwórz, bo inaczej wyważę drzwi. 
-Rób co chcesz! 
Nie pozostawiła mi wyboru. Szybko poradziłem sobie z drzwiami. Wszedłem do pokoju. Dorota siedziała na łóżku i płakała. Obok niej leżała buteleczka po tabletkach.
-Ile wzięłaś? - nie odpowiedziała. Płakała. Razem ze łzami po jej twarzy spływał czarny tusz do rzęs. 
-Dorota! - krzyknąłem i złapałem ją za nadgarstki. Chyba za mocno, bo dziewczyna syknęła z bólu. - Odpowiadaj, ile wzięłaś tego świństwa. Kurwa! Mysza! Dzwonię na pogotowie. 
-Nie! Nie dzwoń. - odpowiedziała przez łzy. - Nie wzięłam ani jednej. - ja pierdolę. Mało zawału nie dostałem, a ona co? - Chciałam sprawdzić, czy będziesz się martwił. - tym razem to ja schowałem twarz w dłonie. Nie, nie płakałem. Roześmiałem się. Ona patrzyła na mnie pytającym wzrokiem.
-Mysza, nie rób tego więcej. Wiesz, jak się o Ciebie ... o Was bałem? - powiedziałem, a Dora rzuciła mi się na szyję. 

To, co zobaczyłam zmieniło moje życie

Byłam tak blisko. Mogłam mu wszystko opowiedzieć. Dlaczego mu nie powiedziałam? Bo jestem cholerną idiotką! A co jeśli już nigdy nie nadarzy się okazja do szczerej rozmowy? 
Następnego dnia wróciliśmy do Sopotu wraz z trzema punktami, jakie udało nam się zdobyć, wygrywając 3:0 z Organiką Łódź. Weszłam do siebie do domu. Położyłam torbę obok kanapy i poszłam do łazienki. Postanowiłam wziąć prysznic. Ściągnęłam ubrania i weszłam do kabiny. Zamknęłam szklane drzwi i odkręciłam kurek z ciepłą wodą. Po dziesięciu minutach wyszłam z kabiny. Po osuszeniu swojego ciała podeszłam do lustra i rozczesałam swoje czarne włosy. Owinęłam się ręcznikiem i wyszłam z łazienki. Kierując się do sypialni usłyszałam dźwięk dzwonka mojej komórki.
Niechętnie wróciłam się i nacisnęłam zieloną słuchawkę.
-Halo?
-Cześć Dorota. Z tej strony Andrzej Kowal. 
-Dzień dobry. - przywitałam się grzecznie.
-Słuchaj mam do Ciebie ważną sprawę. Nie udało nam się dodzwonić do tego lekarza z Włoch. Bardzo nam zależy na czasie, dlatego cały sztab postanowił, że rehabilitacja Zbyszka odbędzie się w Trójmieście. Rozmawiałem już z doktorem. Zibi może zacząć leczenie już za trzy dni. - Zdziwiłam się, że trener tak szybko załatwił mu rehabilitację. Cieszyłam się, że Bartman przyjedzie nad morze. Liczyłam na to, że spotkamy się i będę mogła mu wszystko wyjaśnić. 
-Cieszę się. Ale zdaje się, że miałeś do mnie jakąś ważną sprawę...
-Ach, no tak. Prawie zapomniałem. Okazało się, że leczenie jest bardzo kosztowne i Zbyszek musi być na miejscu, żeby lekarz o każdej porze mógł prowadzić rehabilitacje. Problem w tym, że klub ma już podzielone wydatki i zabrakło nam pieniędzy na opłacenie jakiegoś hotelu, czy nawet pobytu w prywatnej klinice doktora. Trochę głupio mi o to prosić, ale czy moglibyśmy oddać Bartmana w Twoje ręce? To znaczy czy mógłby zamieszkać u Ciebie? Oczywiście, jeśli to jest dla Ciebie problem to nie było tematu.
-A Zibi wie, że mieszkałby u mnie?
-Nie. Dowie się, jak dotrze na miejsce. To jak, zgadzasz się?
-Pewnie, nie ma problemu.
-Dziewczyno, jesteś wspaniała. Dziękuję Ci, ratujesz nam życie. - uśmiechnęłam się, gdy Andrzej krzyczał z radości do słuchawki. - To na razie!
-Do zobaczenia! - powiedziałam i rozłączyłam się.

*************

Trzy dni później

Obudziłam się o dziesiątej. Nie chodziłam na treningi ze względu na mój złamany palec. Podreptałam do kuchni. Otworzyłam lodówkę zastanawiając się, na co mam ochotę do zjedzenia. Zrobiło mi się niedobrze. Pobiegłam do łazienki i zwróciłam wczorajszą kolację. Od razu przeszła mi ochota na jedzenie. Postanowiłam wziąć kąpiel. Nalałam wody do wanny. Uwielbiałam to. Mogłabym tak przesiadywać godzinami. Po trzydziestu minutach wyszłam z wanny. Wysuszyłam ciało ręcznikiem i skierowałam się do sypialni. Ubrałam jasne rurki, kremową bokserkę i brązowy sweterek. Znowu poczułam, jak jedzenie podchodzi mi do gardła. Pobiegłam do łazienki. Zwymiotowałam. Nie miałam pojęcia dlaczego. Przypomniałam sobie o czymś. Poszłam do sypialni. Otworzyłam szufladę. Wyciągnęłam z niej kalendarz. Przez wszystkie problemy, jakie spotkały mnie w ostatnim czasie nie spostrzegłam nawet, że przez prawie 6 tygodni nie miałam okresu. W głowie wypisał mi się czarny scenariusz. Ubrałam szybko kurtkę, założyłam buty i pognałam do najbliższej apteki. Wróciłam do domu po dwudziestu minutach. Spojrzałam na zegar. Była 12:10. O 14 do mojego mieszkania miał przyjechać nowy lokator. 
Poszłam do łazienki. Zrobiłam test ciążowy. Wyszłam z łazienki i usiadłam na kanapie. Musiałam odczekać piętnaście minut. Byłam zdenerwowana. Jeżeli okazałoby się, że jestem w ciąży ojcem dziecka musiałby być nie kto inny, jak Zbyszek. Z Filipem od trzech miesięcy przed rozstaniem nie spałam. Bałam się wyniku testu, jak cholera. Wiedziałam, że gdyby wyszedł pozytywnie musiałabym powiedzieć o tym Zibiemu. Mogłabym się tylko domyślać, jaka byłaby jego reakcja. Z obawą spojrzałam na test. To co zobaczyłam zmieniło całe moje życie...